Poniższy tekst nie jest naszego autorstwa. Z informatora ze strony http://www.pomocdlarodzicow.pl/
wybrałam najciekawsze fragmenty. Całość do ściągnięcia na stronie.
Wczesne wspomaganie rozwoju (WWR)
Wczesne wspomaganie rozwoju to
zajęcia, których celem jest stymulacja rozwoju
psychoruchowego i społecznego
dziecka. Udział w zajęciach jest bezpłatny, odbywa
się na podstawie opinii o
potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju, wydawanej
przez publiczną lub niepubliczną
poradnię psychologiczno-pedagogiczną. WWR
przysługuje dzieciom od momentu
wykrycia niepełnosprawności do czasu rozpoczęcia
nauki w 1. klasie szkoły
podstawowej.
WWR może być prowadzone w różnych
placówkach: szkołach, przedszkolach i innych
formach wychowania przedszkolnego
(w tym integracyjnych i specjalnych), poradniach
psychologiczno-pedagogicznych,
ośrodkach oraz w domu dziecka.
Wczesne wspomaganie rozwoju to
stymulowanie dziecka w następujących obszarach:
• rozwój motoryczny – zajęcia
rehabilitacyjne,
• stymulacja polisensoryczna –
terapia integracji sensorycznej, zajęcia w sali
doświadczania świata,
• rozwój mowy, komunikacji i
języka – terapia logopedyczna, neurologopedyczna,
wprowadzanie i wspomaganie
alternatywnych form komunikacji,
• orientacja/poruszanie się w
przestrzeni,
• usprawnianie widzenia, słuchu,
samoobsługa,
• relacje społeczne.
W ramach WWR dziecko ma prawo do
4-8 godzin zajęć miesięcznie. Wymiar
zajęć zależy od potrzeb i
możliwości dziecka, nie oferty placówki czy dostępności
pracujących w niej specjalistów.
Dzieci, które skończyły 3 lata mogą brać udział
w zajęciach w grupach 2-3
osobowych.
Poradnie wydające opinie o
potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju najczęściej
dysponują listą placówek, w
których organizowane są zajęcia. Jeżeli w proponowanych
ośrodkach/przedszkolach nie ma
już miejsc lub nie mają one możliwości udzielenia
wsparcia zalecanego w opinii,
należy zwrócić się do wydziału oświaty w urzędzie
miasta/gminy/dzielnicy z
zapytaniem, gdzie dziecko może skorzystać z zajęć
Wczesne wspomaganie rozwoju jest
finansowane z budżetu państwa, nie ze środków
własnych jednostek samorządu
lokalnego. W 2014 roku budżet państwa przekazuje na
realizację wczesnego wspomagania
rozwoju na każde dziecko około 4400 zł. Oznacza
to, że argument o braku środków
nie może być powodem do odmówienia dziecku
dostępu do zalecanych zajęć.
Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
Aby dziecko zostało uznane za
niepełnosprawne w systemie edukacji, musi
posiadać orzeczenie o potrzebie
kształcenia specjalnego, wydane przez poradnię
psychologiczno-pedagogiczną. Pierwsze orzeczenie o potrzebie kształcenia
specjalnego wydaje się na okres wychowania przedszkolnego. Orzeczenie o
potrzebie kształcenia specjalnego wydaje się na wniosek rodziców.
WAŻNE: warto poprosić lekarza
wydającego zaświadczenie/opinię o jak najbardziej
dokładne zalecenia i zwrócić
uwagę, aby były one sformułowane we właściwy
sposób. Jeżeli lekarz uważa, że
dziecko potrzebuje tzw. asystenta - cienia, to na
zaświadczeniu powinien znaleźć
się zapis o konieczności stałego, indywidualnego
wsparcia osoby dorosłej lub
nauczyciela wspomagającego. W prawie oświatowym
nie ma funkcji asystenta.
Większość poradni przy okazji
wydawania orzeczenia o potrzebie kształcenia
specjalnego przeprowadza badanie
możliwości/poziomu intelektualnego dziecka.
Rodzaj testu dobiera się
zazwyczaj do wieku i możliwości dziecka.
WAŻNE: jeżeli dziecko nie chce
przystąpić do testu, odmawia współpracy
z osobą przeprowadzającą badanie,
nie jest to powodem do uznania je za
upośledzone umysłowo. Nie można
uznać kogoś za upośledzonego „na oko”, bez
przeprowadzenia badań.
Orzeczenie o potrzebie
kształcenia specjalnego jest wydawane przez zespół
orzekający. Rodzic ma prawo
uczestniczyć w posiedzeniu zespołu, zgłaszać swoje
uwagi itp. O terminie posiedzenia
rodzic jest informowany pisemnie przez pracownika
poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Z punktu widzenia rodziców
zalecenia są w orzeczeniu najważniejsze. Zawierają
wskazówki odnośnie form kształcenia,
rewalidacji, terapii, pomocy psychologicznopedagogicznej,
metody i formy pracy, zakresu
dostosowania warunków kształcenia
i wymogów edukacyjnych.
Najlepsza forma kształcenia,
czyli jaka placówka będzie odpowiednia
dla mojego dziecka?
WAŻNE: decyzja w sprawie
najlepszej dla dziecka formy kształcenia należy
wyłącznie do rodziców. Zalecenia
poradni psychologiczno-pedagogicznej, sugestie
terapeutów, nauczycieli czy
urzędników nie są dla rodziców wiążące.
Wybór placówki niepublicznej
często wydaje się rodzicom najlepszą, chociaż też
kosztowną opcją. Niewątpliwą
zaletą takich placówek są mniejsze grupy i większa
elastyczność kadry. Poza tym
placówki niepubliczne dostają całą subwencję
oświatową (w formie dotacji),
dysponują więc środkami na realizację zaleceń
z orzeczenia, a zdarza się, że
zwalniają rodziców z części opłat. Szkoły i przedszkola
niepubliczne nie muszą prosić
władz gminy o zgodę na zatrudnienie nauczyciela
wspomagającego czy asystenta,
mogą finansować terapie w ośrodkach zewnętrznych,
jeżeli same nie zatrudniają
odpowiednich specjalistów.
Decydując się na edukację w placówce
niepublicznej, warto nalegać na podpisanie aneksu do umowy,
w którym zostaną dokładnie
określone sposoby realizacji specjalnych potrzeb
edukacyjnych, kwestie
zatrudnienia nauczyciela wspomagającego, ilości godzin
zajęć rewalidacyjnych i terapii.
Jeżeli rodzic wybierze dla swojego
dziecka edukację w placówce ogólnodostępnej,
szkoła publiczna, w obwodzie
której dziecko mieszka, nie może odmówić jego przyjęcia.
Nowe zasady rekrutacji do przedszkoli ogólnodostępnych
W styczniu 2014 r. weszła w życie
nowelizacja ustawy o systemie oświaty, która
wprowadziła nowe zasady
rekrutacji do przedszkoli publicznych. Według tych zasad,
podstawowym warunkiem przyjęcia
dziecka do placówki jest zamieszkanie na terenie
gminy, która prowadzi daną
placówkę. W pierwszym etapie rekrutacji, na mocy ustawy,
do przedszkola powinny być
przyjęte:
• dzieci z rodziny wielodzietnej,
• dzieci niepełnosprawne,
• dzieci, których co najmniej
jeden rodzic jest niepełnosprawny,
• dzieci, które posiadają oboje
rodziców niepełnosprawnych,
• dzieci, które posiadają
niepełnosprawne rodzeństwo,
• dzieci wychowywane przez
samotnego rodzica,
• dzieci objęte pieczą zastępczą.
Nowe zasady rekrutacji mogą pomóc
rodzicom dzieci niepełnosprawnych w uzyskaniu
miejsca w przedszkolach
ogólnodostępnych blisko domu.
Kryteria wymienione wyżej odnoszą
się do dzieci zamieszkałych na terenie gminy,
która prowadzi dane przedszkole.
Realizacja specjalnych potrzeb edukacyjnych w placówce oświatowej
Każda placówka ma obowiązek
realizować zalecenia z orzeczenia o potrzebie
kształcenia specjalnego. Po
dostarczeniu przez rodzica tego dokumentu, w ciągu 30
dni powinien zostać przygotowany
Indywidualny Program Edukacyjno-Terapeutyczny
(IPET). Program przygotowuje
zespół, w skład którego wchodzi wychowawca,
nauczyciele i specjaliści
zatrudnieni w szkole. Rodzic może uczestniczyć w pracach
Zespołu.
Indywidualny Program
Edukacyjno-Terapeutyczny zawiera diagnozę mocnych
i słabych stron dziecka, opis
metod i form pracy z dzieckiem, zakres dostosowań
wymogów edukacyjnych. W Programie
są też wyszczególnione zajęcia rewalidacyjne,
terapie, zajęcia dodatkowe oraz
ich wymiar godzinowy.
Kopia Programu jest przekazywana
rodzicom (na ich wniosek).
Jeżeli w Programie nie
uwzględniono wszystkich zaleceń z orzeczenia o potrzebie
kształcenia specjalnego, rodzic
może pisemnie zwrócić się do dyrektora szkoły
o korektę Programu, a kiedy to
nie odniesie skutku – złożyć skargę w kuratorium
oświaty, które pełni nadzór
pedagogiczny nad placówką. Wzór pisma do kuratorium
można pobrać z naszej strony.
Indywidualne wsparcie dziecka niepełnosprawnego w placówce oświatowej
W prawie oświatowym nie ma
funkcji asystenta, „cienia”, chociaż wiele dzieci
potrzebuje indywidualnego
wsparcia osoby dorosłej w szkole czy przedszkolu.
Uczniowie niepełnosprawnością
ruchową niekiedy wymagają pomocy
w przemieszczaniu się po szkole,
w czynnościach samoobsługowych. Dzieci
z autyzmem i zaburzeniami
pokrewnymi mogą potrzebować wsparcia przez cały
czas. W klasach integracyjnych
wsparcia dzieciom z orzeczeniami udziela nauczyciel
wspomagający. W klasie
ogólnodostępnej też można zatrudnić takiego nauczyciela.
Odraczanie obowiązku szkolnego
Jeśli dziecko nie wykazuje
gotowości szkolnej, rodzice mogą wystąpić z wnioskiem
o odroczenie o rok obowiązku
szkolnego. Zgodnie z ustawą o systemie oświaty
decyzję o odroczeniu podejmuje
dyrektor publicznej szkoły podstawowej, w obwodzie
której dziecko mieszka, po
zasięgnięciu opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Dowóz dziecka niepełnosprawnego do placówki oświatowej
Od chwili objęcia dziecka
obowiązkiem szkolnym ma ono prawo do bezpłatnego
transportu i opieki w czasie
przewozu do najbliższego przedszkola lub szkoły,
która może zapewnić formę
kształcenia wybraną przez rodziców (ogólnodostępną,
integracyjną lub specjalną). Nie
ma znaczenia, czy dziecko uczęszcza do placówki
publicznej czy niepublicznej.
WAŻNE: W ostatnich
interpretacjach Ministerstwo Edukacji Narodowej
doprecyzowało, że dowóz
przysługuje do najbliższej szkoły/przedszkola, które
prowadzi edukację w formie
wybranej przez rodzica i jednocześnie zapewnia
realizację specjalnych potrzeb
edukacyjnych dziecka. Oznacza to, że rodzic może
uzyskać dowóz np. do przedszkola
ogólnodostępnego odległego od miejsca
zamieszkania, jeżeli udowodni, że
właśnie ta placówka (a nie inne położone bliżej
domu) będzie realizować zalecenia
z orzeczenia.
Bezpłatny dowóz należy się:
• wszystkim dzieciom z
niepełnosprawnościami, uczęszczającym do zerówek,
• uczniom szkół podstawowych i
gimnazjów – bez względu na rodzaj
niepełnosprawności,
• uczniom szkół
ponadgimnazjalnych z niepełnosprawnością ruchową,
upośledzeniem umysłowym w stopniu
umiarkowanym lub znacznym do ukończenia
21. roku życia,
• dzieciom młodzieży
uczęszczającym na zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze - do
ukończenia 25. roku życia.
Prawo nakłada na jednostki
samorządu terytorialnego bezwzględny obowiązek
dowozu. Nie ma znaczenia, że np.
gmina nie dysponuje odpowiednio przystosowanym
samochodem. Rodzice mają prawo, a
nie obowiązek korzystania z dowozu organizowanego przez
gminę. Mogą też dowozić dziecko
samodzielnie. W takiej sytuacji gmina powinna
zwrócić im koszty dowozu – na
podstawie umowy, która reguluje też wysokość zwrotu
poniesionych kosztów.
Decyzja o formie dowozu zależy
tylko od rodziców. Jednostka samorządu
terytorialnego nie może zmusić
rodziców do samodzielnego dowozu dziecka, rodzice
mogą też nie zgodzić się na
podpisanie umowy, jeżeli np. nie odpowiada im sposób
rozliczania kosztów. W takiej
sytuacji obowiązek dowozu nadal spoczywa na gminie.
Finansowanie edukacji dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego
Zdarza się, że rodzice,
wnioskując o właściwą realizację zaleceń z orzeczenia,
słyszą, że placówka nie ma
możliwości finansowych, żeby zatrudnić nauczyciela
wspomagającego czy zorganizować
terapię integracji sensorycznej.
To nie do końca prawda. Owszem,
szkoła czy przedszkole mogą nie dysponować
w tym momencie odpowiednimi
środkami finansowymi, ale w takiej sytuacji powinna
się o nie zwrócić do organu prowadzącego
– gminy lub powiatu.
Po dostarczeniu orzeczenia o
potrzebie kształcenia specjalnego i zgłoszeniu go
do Systemu Informacji Oświatowej,
jednostka samorządu terytorialnego otrzymuje
z budżetu państwa dodatkowe kwoty
subwencji oświatowej.
Wysokość dodatkowych środków jest
zależna od rodzaju niepełnosprawności dziecka.
Kwotę oblicza się mnożąc tzw.
wagi subwencyjne przez kwotę bazową, którą gminy
dostają na każdego ucznia oraz
współczynnik korygujący.
Znając orientacyjną wysokość
dodatkowych środków, rodzic może wnioskować
do jednostki samorządu
terytorialnego o wyjaśnienia, na co została wydatkowana
zwiększona kwota subwencji, skoro
szkoła/ przedszkole nie ma pieniędzy na
realizację zaleceń z orzeczenia.
Znajomość kwot, jakie trafiają do gminy ze względu
na niepełnosprawność dziecka,
może pomóc w negocjacjach z jednostką samorządu
terytorialnego w sprawie
przekazania do szkoły/przedszkola dodatkowych środków na
zaspokojenie jego potrzeb.
WAŻNE: Jednostka samorządu
terytorialnego nie ma obowiązku przekazania
dodatkowych środków z subwencji
oświatowej do placówki, w której uczy się
dziecko. Może je przeznaczyć na
dowolne cele, zazwyczaj gminy pokrywają z tych
środków wydatki oświatowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz